1 jaar Noorwegen

Het is op de dag af een jaar geleden. Een reis vol kweekstokjes, testcertificaten en onzekerheid kwam tot een einde toen we in de vroege ochtend van 17 maart 2021 voor de eerste keer de oprit van ons Noorse huurhuis opreden. Dus dit is dan Haugesund. Dus zo klinkt Noors. Dus hier gaan we wonen.. Nog geen 10 minuten nadat we voor het eerst de voordeur opendeden draaide de verhuiswagen onze oprit op en werd ook onze complete Nederlandse inboedel het Noorse avontuur binnengedragen.

Waar wij op het moment van ons vertrek uit Nederland al gewend waren geraakt aan de avondklok en haar bijbehorende rellen beleefde Haugesund half maart haar eerste en enige COVID-19 lockdown. Dit kwam boven op de zeer strenge nationale (in)reisregels, die ons verplichte om een volle 10 dagen in quarantaine uit te zitten ondanks een veelvoud aan negatieve PCR-testen voor en tijdens deze periode. Maar waar we een hongerige nieuwsgierigheid naar onze nieuwe woonplaats verwachtten zijn deze 10 verplichte thuisdagen een fantastische acclimatisatie periode gebleken. Sterker nog, ik zou iedere (vrijwillige) emigrant van harte willen aanraden de eerste dagen gewoon maar eens in je nieuwe woonkamer te blijven ronddwalen. Want hoe voelt het eigenlijk? Zie ik mezelf hier zitten? Maar ook, waar gaan we die kast neerzetten? En waar laten we die 5m3 aan speelgoed?

Op de dag af een jaar geleden dus. En ook nu zitten we in een nieuw huis en weer in quarantaine. Na een aantal weken met een viraal roulette moest het een keer misgaan. Eigengemaakte antistoffen, 3 prikken en FFP2 maskers kunnen een hoop hebben, maar niets is opgewassen tegen een (2 jaar geleden geplande) toerskitrip naar Oostenrijk. Er zijn de laatste 2 jaar eigenlijk maar 2 dingen écht gevaarlijk voor de volksgezondheid (naast roken en overgewicht) en dat is Carnaval en een reisje naar Oostenrijk. Maar eigenlijk komt deze quarantaine, afgezien van de koude rillingen en spierpijn, op een goed moment voor wat bezinning. Na weken van onafgebroken werken, diensten, klussen, verhuizen, trainen en die prachtige toerski reis zitten we weer met zijn 4-en opgesloten. Hoe voelt het eigenlijk? Het nieuwe huis? Het eerste jaar in Noorwegen?

Voor ons vertrek uit Nederland hebben we vaak verkondigd dat het eerste jaar ‘lastig’ zou worden. Uit zelfbescherming, maar ook omdat een positieve ontwikkeling zich nou eenmaal gemakkelijker laat beschrijven dan een negatieve. Het gaat niet om slagen of iets bewijzen, maar het gemoed sterkt wanneer iets soepeler verloopt dan je jezelf hebt voorgehouden. En of dit het geval is? Een ja en nee-cliché.. Op een prachtige zomeravond aan een fjord met een zelfgevangen visje op de grill en 2 spelende kinderen aan de waterkant, een absolute ja! Op zaterdag op en neer voor een dagje skiën met de kids om vervolgens ’s avonds lekker uit eten te gaan met de oppas op de bank, nog een absolute ja! Maar na een drukke werkdag vol taalbarrières en dito onbegrip op de fiets naar huis in horizontale slagregen met 2 huilende kinderen in de bakfiets die hun opa en oma zo missen; dan is het een nee! Geen reden voor sugarcoating of een glinsterend instagram-profiel, clichés zijn clichés omdat ze vaak pijnlijk (en) waar zijn. De stand van zaken na 1 jaar; de verhuizing naar Noorwegen heeft ons leven op heel veel punten heel veel mooier gemaakt, maar op andere punten ook een stukje lastiger..

Want laten we nog maar eens over de taal hebben, het grootste struikelblok op de weg van emigreren. Det er så utrolig vanskelig å lære et nytt språk! Taal is zeg maar echt niet ons ding, maar dat wisten we al op voorhand. Hier geen Frans Timmermans of Ivo Niehe. Maar vooruitgang boeken we zonder meer, grote stappen zelfs. We spreken Noors en we schrijven Noors. En met voldoende inzet wil dit bij vlagen zelfs foutloos gebeuren. Maar toch, we zijn de taal verre van machtig.. Wat gebeurt er tússen de regels? Beeldspraak, synoniemen, samentrekkingen. Het verschil tussen iets zeggen en iets bedoelen. Of, nog erger, Noors sarcasme of een ironisch mopje. Misschien is alle inzet tot op heden slechts voorwerk en moet de hoofdmoot nog komen? De enige oplossing hier is stug doorgaan en lachen als we het weer eens niet begrijpen. De Noren lachen ook vaak vriendelijk naar ons.. En anders even aan de kids vragen, want dat is me toch oneerlijk. Carel switcht moeiteloos tussen Nederlands en Noors, inclusief een imponerend Haugesunds accent. Louise doet aan een aardig staaltje mix and match, het levert prachtige zinnen op. Zo wil ze masse saus bij haar eten, maar wil ze ikke ha groenten. En zegt ze 'alsjeblieft' als ze een toetje wil en tusen takk als ze het daadwerkelijk krijgt.

Goed, dan dat nieuwe huis. Tussen de overtuiging dat we ons nog niet wilde binden en lekker zouden blijven huren en onze eerste bezichtiging zat een goede week. Een kleine maand later hadden we een huis gekocht. Per SMS.

Misschien zegt de wijze waarop de woningmarkt is georganiseerd wel meer over een land dan dat we ons realiseren. En vooropgesteld, de huizenmarkt van Haugesund is in geen enkel opzicht te vergelijken met Amsterdam. Op de Nederlandse markt heerst een zekere mate van hoogspanning, het soort spanning dat slechts door het clubje aan de juiste kant van de kloof nog getolereerd wordt. En Prins Bernhard jr. De geframede bezichtigingen duren maximaal 5-10 minuten en de vraagprijs bevindt zich steevast een halve ton onder de vanafprijs.

Zo niet in Haugesund. Een aankoopmakelaar bestaat niet en de bezichtiging duurt zo lang als je zelf wilt, of in ons geval, 2 Paw Patrol filmpjes. De verkopende partij laat een bouwkundige keuring uitvoeren (voor zijn of haar kosten) en alle documentatie wordt op voorhand aan de geïnteresseerden verstrekt, evenals het bestemmingsplan, de verrichte reparaties en lopende garanties. Er is geen inventarislijst, want de stelregel is simpel, alles wat vastzit aan het huis of in de grond wordt mee verkocht. Dus ook de rits PAX-kasten in de kleedkamer, dat hangende dressoir of de speeltoestellen in de tuin. En waar je in Nederland nog wel eens mee zou kunnen bieden, wetende dat je toch nog een wettelijke bedenktijd hebt, is dat hier net even anders. Een bod is bindend. Dat betekent dat vóórdat je een bod mag uitbrengen, je eerst goedkeuring van de bank nodig hebt. En heb je dat, dan biedt je per SMS. En niet boven de vraagprijs, maar netjes eronder. Heel onwennig. Geen persoonlijke briefjes erbij, gewoon een bedrag intypen en op verzenden klikken. En na dat SMSje zijn we dus verhuisd, nu een kleine 2 weken geleden. Een heerlijke open haard, een garage voor de Toyota en een gastenverblijf. Het voelt goed..

Emigratie - psychologe Saskia Zimmerman schrijft in Bewust Emigreren over de 5 fases van het emigratieproces, van ‘de droom’ tot ‘ik blijf’. Volgens haar theorie zitten wij in fase 4; ‘blijf ik of blijf ik niet’. Nu hebben wij ons, ook uit zelfbescherming, hier nooit expliciet over uitgelaten. Het is ook niet helemaal ter zake doende eigenlijk. Ik trek liever de parallel met een theorie over rouwverwerking, maar dan niet het sombere stukje over verlies en verdriet, maar de tijdsspanne. Binnen deze theorie zegt men dat wanneer je alle hoogte- en dieptepunten van een jaar éénmaal hebt beleefd dat het leven daarna weer in haar normale doen terugkeert. En dat jaar zit er voor ons op. We hebben alle verjaar-, sterf en feestdagen nu een keer meegemaakt sinds we hier wonen. Plus en paar extra, want die Noren hebben toch maar mooi 5 feestdagen meer de Cao’s in gesmokkeld.

Dan zou het nu dus tijd worden om naar het normale doen terug te keren…? Nee, dat nou ook weer niet. Want normaal wordt het natuurlijk nooit om hier te wonen. We zijn hier naartoe verhuisd omwille van het avontuur, voor de gave dingen. En hoe gaaf is het dan om dit avontuur te kunnen delen met familie en vrienden die op bezoek komen. We willen ons onderdompelen in een nieuw land, een nieuwe taal, in prachtige natuur, de vrijheid, de rust. En het is helemaal niet de bedoeling dat dat al gaat wennen, dus laat het de komende jaren nog maar lekker niet-normaal blijven hier in Noorwegen, dat bevalt prima!