Dus kom maar op met die herfst..

Het stormt! Althans dat vinden wij, de Noren zullen zeggen dat het hooguit wat winderig is. De winderigheid is aangekondigd met een weerwaarschuwing, code Geel. En waar die code in Nederland nog wel eens ongemerkt over wilde trekken is er hier geen ontkennen aan. De bloembakken vliegen door de tuin, de trampoline heeft zichzelf van een nieuwe stek voorzien en ondertussen beuken de 8 meter hoge golven in op de kust. De herfst is nu echt begonnen..

De herfst, we werden er al voor gewaarschuwd dat ie zou komen. De eerste herfststorm als aftrap voor de komende donkere maanden in Noorwegen. En dat terwijl de zomer nog zo vers in het geheugen ligt. Want poeh, wat is het hier mooi in de zomer! Niks geen wekenlange regen, niets geen bittere kou. Prachtige, kraakheldere hemels met een zon als terrasverwarmer. De zomer, beter nog, de zomervakantie, is hier heilig. 3-4 weken onafgebroken vakantie opnemen is de norm. De kinderen zijn simpelweg 3 weken lang niet welkom op hun barnehage, het kinderdagverblijf. Dus ook zonder leerplicht zitten we hier al vast aan het hoogseizoen. Maar ja, welke ‘hinder’ heb je van een vakantie in het hoogseizoen als het land toch hermetisch afgesloten is?

Er waren maar verdomd weinig toeristen die het geploeter door de COVID-regels aandurfden. De Nederlandse COVID-app zei consequent ‘nee’ als het reizen naar Noorwegen betrof. Maar wij hadden bezoekers op komst en dus hebben we menig avond besteed aan het lezen, vertalen, nog eens lezen en meervoudig interpreteren van alle regels en adviezen. Handmatig hielden we lijstjes bij van besmette gevallen per 100.000 inwoners en het aantal positieve tests ten opzichte van het totaal. Noorwegen is geen EU-land en deinst er niet voor terug om de eigen regels streng te hanteren. Maar, precies op tijd, kwam er wat ruimte in de regelgeving en toen zaten zus met man, kind, camper en teckel op de eerste boot! En onze goede vrienden in de Volvo op de tweede. Onze ouders moesten eerst de ‘fullvaksinerte’ status verkrijgen voordat ook zij in in vliegtuig konden stappen, maar ook hen hebben we onze nieuwe woonomgeving kunnen laten zien. Van regen naar volle zon, van hytte naar camping en van fjord naar fjell. Wat was het fijn om weer met familie en vrienden te zijn!

En om samen te vissen! Ja, het moet toch genoemd worden.. We vissen! 37 jaar inmiddels, geen visliefhebber en nog nooit een hengel aangeraakt. Maar je kunt hier niet anders, je moet wel. Stel je voor dat er een werkuitje komt, met collega’s een dagje op het fjord en dat je dan moet bekennen dat je niet weet hoe het moet..

Het begon onschuldig, een keertje mee op een bootje, wat onwennig getrek aan een hengel. Niet weten waarom die molen toch steeds vastloopt, blinkers kwijt, gevloek, geploeter, vies. Totale onkunde! Maar boy oh boy, die eerste vis.. Zwager en teckel stonden vloekend en tierend een paar meter verderop, het was al laat en we werden verzwolgen door de muggen. Het schoot niet op met dat gevis, het was zoeken naar een snoek op zolder. Maar toen.. Een glinstering, spanning op de lijn, het schichtige gezwem van een vis. Een vis! Een prachtige beekforel, boven op de Hardangervidda!

In de dagen en weken erna volgende een aangedane makreel, een rode poon, koolvis, witvis, een geep! Zwager droeg de hengel over aan vriend en toen de sterren goed stonden, de wind uit het juiste hoekje kwam gingen we ervoor. We gingen onze families van eten voorzien! Jagen en verzamelen in haar puurste vorm.. Maar wel met een buitenboordmotor. En daar, die dag op het Bjornafjord, vingen we vis in een haai en draai. De makrelen gingen in de pekel en daarna in een rookton met jeneverbestakken. De witvis met een Noors bierbeslag in de kokende olie. Gerookte makreel, verse kibbeling en een wijntje; immers, goede vis moet drie keer zwemmen.

Na een paar stuiptrekkingen in onder andere Italie en een bliksembezoek aan familie en vrienden in Nederland is het nu wel echt klaar met de zomer. Nu wordt er alleen nog maar in de weekenden gevist, de dagelijkse gang van zaken heeft weer de overhand genomen. Door de week verblijven Marijn en ik in het ziekenhuis en de kids op hun kinderdagverblijf. Onze werkdagen kenmerken zich door een niet aflatende strijd met de Noorse taal en al haar dialecten. Het geduld en bereidwilligheid van onze verstaanders is hartverwarmend, en eerlijkheid gebied te zeggen dat we meer en meer de aansluiting vinden. En de kids? Die zijn op hun eigen geheime missie. Die blijken immers de taal al goed en wel te spreken, maar wensen ons daar geen deel van uit te laten maken. Met name zoonlief houdt de zaken het liefst strikt gescheiden; thuis praten we Nederlands en op het kinderdagverblijf Noors. Voor Loet lopen de ‘takks’ en ‘dankjewels’ nog wel eens door elkaar heen, maar ja, dat zal haar een zorg zijn, je doet het er maar mee..

Onderwijl hebben we ook de laatste administratieve horde beslecht. Na onze eerdere quest voor fødselsnummers, bankrekeningen en verzekeringen hebben we nu ook een Noors kenteken. Jazeker! De stap waarvan iedereen, met name Noren, ons adviseerden hem niet te zetten..

‘Waarom kopen jullie niet gewoon hier een auto? Dit gaat jullie veel te veel geld kosten! Dit is het gedoe niet waard...!’ Eigenlijk was het vooral het vermoeide, doorleefde, grijze hoofd van de RDW-keurmeester dat het hele proces wel samenvatte. Maar wat was de beste man geduldig. Ik kreeg zijn prive-telefoonnummer, we gingen elkaars voornamen gebruiken, er kwamen aardige post-its op de aanvragen. Ja, ik kan wel zeggen dat sprake was van contact groei. Nam niet weg dat er 4 nieuwe banden onder moesten, er maar maximaal 2 personen in de auto mogen rijden (‘jullie lopen vandaag, kids!’) en oh ja, dat de auto 350kg te zwaar was. Maar stapje je voor stapje, kg voor kg, kwamen we nader tot elkaar. En tot een Noors kenteken..

Nu de herfst is begonnen dwalen we langzaam af naar de laatste maanden van een veelbewogen jaar. Een jaar waarin we de gekke stap zetten om naar Noorwegen te verhuizen. Waarom eigenlijk? Een vraag waar we tot op de dag van vandaag niet echt een goed antwoord op hebben. Avontuur? Werk? Tegendraadsheid? Misschien wel omdat het gewoon goed voelde om nog eens een grote 'move' te maken. Een plan waarvan we hoopten dat het goed zou voelen. Nog vrijwel dagelijks worden we overvallen door het besef dat we het echt gedaan hebben. Dat een vaag plan een concrete invulling heeft gekregen.

Volledig uit onze comfortzone leren we over onszelf, over de rol die we bekleden als mens, als kinderen, als ouders, als echtgenoten en als professionals. Het is niet altijd even fijn of gemakkelijk. Soms is het saai, soms is het taai. Het is soms stom hier als we thuiskomen na een dag stuntelen op het werk. Het is soms druk met de kids zonder de hulp van onze ouders en mensen dichtbij. En het is soms verdrietig als we ons realiseren dat de afstand vaak klein, maar soms ook heel groot is met ons thuisland. Maar heel veel vaker voelt het gewoon heel goed! De lange avonden, de vrijheden in het weekend. De onwaarschijnlijk mooie natuur. De mentale rust. Dus kom maar op met die herfst...